We zijn in Wanaka, een bergstadje gelegen tussen de twin lakes Wanaka en Hawea. Wanaka ligt, zoals de naam doet vermoeden, aan het Wanaka meer, welke dan ook meteen de grootste attractie is in de regio. Je kunt er kayaken, water skieen, om heen wandelen, noem maar op. Vanaf hier (en vanauit onze Motelkamer) heb je prima uitzicht op het tussen bergen genestelde meer. De meren zijn zo groot, dat er geen plek is waar je het helemaal kan zien (zelfs niet vanaf de berg) De stad heette tot 1940 nog Pembroke, naar de pionier die het dorpje hat gesticht, maar de Maori naam bevalt me een stuk beter. Vroeger was deze regio erg verlaten, omdat hij moeilijk bedrijkbaar was. Pas in de jaren 60 werd de Haast pass geopend. Voor die tijd liepen de Maori nog over deze route. Nu geld Wanaka voor touristen echter als een prettig alternatief voor het veel drukkere Queenstown, 100 km verderop. Hoewel er hier heel wat touristen en backpackers rondlopen, maakt het geen overdrukke indruk. Aan het meer zijn wat gezellige cafés and restaurantjes, een paar leuke winkeltjes (niet te veel en niet te touristisch) en aan de oever van het meertje zit je niet op elkaars lip.
Toen we op maandag aankwamen, was het prachtig weer. De weg door de bergen richting Wanaka brengt je eerst langs het ene, dan langs het andere meer. Door het stralend mooie weer zag het meer er diep blauw uit. Prachtig gezicht. De volgende dag werden we wakker met forse bewolking. Dit maakt de uitblik metteen minder indrukwekkend. Maar om de lokale berg te beklimmen ideaal weer! Het had niet zo heet moeten zijn als maandag, (toen was het zeker 30 graden) dan hadden we de top niet gehaald. De hoogste berg in de regio is de Mt. Aspiring, na Mt. Cook de hoogste berg. Die ligt echter verder weg. Wij beklommen de laag gelegen Mt. Iron (45 minuten naar de summit) en hadden van daaruit een rondblik op het meer en de omliggende bergen. Ook van hieruit zagen we de mt. Aspiring niet, wel andere besneeuwde toppen, van (als we het goed hebben) de mt. Roy en Twin Peaks) Als je door het Rob Roy dal loopt, kom je zelfs nog gletchers tegen. De bergen zijn hier minder begroeid dan aan de westkust. Het geheel maakt zelfs een erg dorre indruk. Geen uitgestrekte oerwouden, maar veel kale gele heuvels met veel ruwe bosjes en dennebomen. De weg naar de summit van de Mount Iron was stijl (vooral de afdaling was vermoeiend) maar het uitzicht meer dan waard. Net toen we weer beneden waren, begon de zon weer te schijnen. Na een korte stop bij ons gezellige motel (weer een studio apartement met keuken, de standaard hier voor Motels en niet erg duur) liepen we het dorpje in. Niet naar het dichtbijgelegen puzzel museum, maar naar de winkeltjes en het strandje bij het meer. Maar eerst lekker stevig lunch instead of dinner op een terrasje in de zon. (BLT op chiabatta met groot gesneden friet) Terwijl Silvia en Veronika de winkeljtes gingen bekijken (ik had er snel genoeg van) zat Marcel aan het lake en keek wat daar zich allemaal afspeelde. Het was al 5 uur, dus langzaam druppelden de kayakers binnen. (Op het strand stond de kayak verhuurbus) Een local nam zijn avondduik in het meer. 2 honden dartelen in het water, achter de eenden aan. Een man voert een stuk of 40 hongerige meeuwen, die zich in tientallen op het brood storten. De eenden komen er ook aan, maar hebben geen kans. Een jongen ligt te slapen op het strand. Na een tijdje komen Silvia en Veronika ook weer terug.
s´Avonds ga ik naar de lokale bioscoop, het cinema paradiso. Een leuk ingerichte thuisbioscoop met oude banken en veel kussens, filmposters tegen de muur geplakt. Er was zelfs een antieke auto tot zitbank omgevormd (je kon precies horen wanneer die meisjes naar de WC moesten aan het geluid van een dichtslaande auto deur) Het scherm en de geluidsinstalatie zijn goed. Voor de voorstelling komt de projectioniste nog even naar voren (een klein, stevig meisje in een kort zomerjurkje) om te zeggen dat er bij de vorige voorstelling (Where teh wild things are) wat problemen waren met de projector. Het ding ging al 100 jaar mee en nu was er een probleem met de machinerie en het licht. Op een gegeven moment moest ze de projector zelfs handmatig aanzwengelen! Tijdens onze voorstelling ging het echter allemaal goed. Avatar, zonder 3D. Een veel betere ervaring dan met!