Vandaag hebben we toch nog een dag natuur weten in te plannen. s ochtends ben ik echter nog even door het zonovergoten Christchurch gewandeld. Omstreeks 11 uur werd ik door mijn familie in de binnenstad opgepikt en konden we verder rijden naar het Banks Peninsula, een klein uurtje reiden vanuit het stadscentrum van Christchurch. Het Banks Peninsula was vroeger een vulkanisch eiland, of liever gezegd, 2 vulkanen. Na een gigantische uitbarsting, is het eiland echter met het vaste land versmolten zodat het huidige Banks Peninsula kon ontstaan. De vulkanen zijn vandaag de dag niet meer actief en de grote baai in het midden van het schiereiland is dan ook de vroegere krater van de vulkaan. Op een gegeven moment rijd je zelfs over de kraterwand heen. Net als bij Dunedin is het weer opmerkelijk hoe dicht wilde natuur hier in de buurt van stedelijk gebied ligt. Nog geen 50 km rijden en je ziet alleen nog maar ruige natuur en platteland. In tegenstelling tot Otago, heb je vanuit Banks echter geen blik op de stad. Daarvoor licht het gebied te ver af van de stad.

Over het schiereiland rijd je voortdurend door bergen en kraterwanden (op een gegeven moment is er zelfs een gat geslagen in een kraterwand om er een straat door te voeren) Er zijn ontelbare baaien en stranden rond het schiereiland, waar je alleen met 4 Wheel drive naartoe kunt en waar je uren door de ruige natuur kunt wandelen. Wij waren echter beperkt tot de hoofdwegen en de kortere wandelpaden hebben we niet meer gevonden (voor wandelen was de tijd toch al te krap) Toch hebben we op onze weg naar Akaroa, het grootste kustdorpje aan de Akaroa Harbour baai, een paar scenic detours gemaakt langs onverharde wegen, en zijn we op een paar uitkijkpunten gesopt. Vooral vanaf de Port Hills hadden we een werkelijk prachtig uitzicht over de Akaroa baai, met diep blauw water omgeven door vloeiende, groene heuvels, de voormalig kraterwanden van de vulkaan. Het weer zat ook weer heerlijk mee.

Akaroa is de enige plaats in Nieuw Zeeland welke Franse invloed heeft. Oorspronkelijk werd de Akaroa baai rond 1840 ontdekt door een Franse zeevaarder. Hij zag het als een stukje paradijs op aarde en wilde er een Franse kolonie van maken. Hij voer terug naar huis en overtuigde 63 landgenoten om met hem mee terug te reizen om er een nieuw bestaan op te bouwen. Onderweg legden ze echter aan in Auckland, waar een van de kolonisten (vermoedelijk in een dronken bui) opschepte over dit nog niet ontdekte stukje paradijs. Dit bracht een Britse kapitein op het idee ook naar de baai te varen om het voor Engeland te claimen. De schepen vertrokken maar het Franse schip raakte in een storm. Toen de fransen uiteindelijk de baai bereikten zagen ze tot hun grote teleurstelling dat de Union Jack al over de baai wapperde. Toch besloten de kolonisten te blijven en er hun thuis van te maken. En dat is ze goed gelukt, zo blijkt, want vandaag zie je een sterke Franse invloed in het straatbeeld van Akaroa. Niet alleen zijn veel huizen in een bepaalde Franse stijl, maar hebben ook veel straten een Franse naam. Zelfs de sierlijke straatbordjes zouden in Parijs niet misstaan. Het geeft het dorpje een unieke look en een lieflijke uitstraling, al zijn er in NZ vrij veel pittoreske dorpjes aan de zee. Aan de promenade hebben we in de middag nog lekker stevig geluncht op een terrasje.

In Akaroa hebben we een nature cruise door de baai gemaakt op een catamaran. In de baai zie je niet alleen robben en Hector dolfijnen (de kleinste dolfijnen in de wereld), maar ook een subsoort van de kleine blauwe pinguïns, welke alleen in deze streek van de wereld voorkomt. Bijna net zo zeldzaam als de geeloogpenguins dus. Maar volgens onze kapitein moesten we wel onze ogen open houden en goed opletten of we enkele van deze dieren zouden zien. Wij stonden direct voor op de boeg (Marcel zat iets achter ons weer groen te worden) en konden zo goed uitkijk houden voor dolfijnen. En Veronika en ik hebben een paar keer voor alle anderen een dolfijn gespot. Maar eerst voeren we vooral langs de kraterwanden. In een inham in de immense rotswand zij onze kapitein hadden veel pinguïns hun nesten gebouwd. Nu zaten er vooral aalscholvers (op het water lijken ze op het eerste oog ook op zwemmende pinguïns, dus dat zorgde gedurende de dag nog voor verwarring) en het stonk er enorm. Plots dook echter een zwemmende pinguïn naast de boot op, heel dicht bij! Hij zwom even op z´n rug, alsof hij een show voor ons weggaf. Dan was hij plots weer verdwenen. Aan land hebben we geen pinguïns meer gezien. Onze kapitein vertelde dat hij hier vaker vrijwilligerswerk doet, om de pinguïn kolonie voor ongedierte als wezels te beschermen. Een keer is het een wezel echter gelukt om van de rotswand naar beneden in het water te springen (of vallen) heeft de val overleefd is aan land gekropen en heeft de eieren van de halve kolonie opgegeten. Dit was een zware slag voor de kolonie en toont maar weer eens aan wat voor een invloed ingevoerde diersoorten hebben op de inheemse flora en fauna. Na deze korte omweg via de pinguïn grot, gingen we op zoek naar de kleine hector dolfijnen, volgens onze kapitein te herkennen aan een Mickey-Mouse-oor-achtige rugvin. Ik dacht ook eerst; zo zal het er wel niet uit zien, tot dat ik het eerste Mickey Mouse oor spotte. De eerste dolfijnen die we zagen waren een moeder met jong. Ongelooflijk schattig, maar ze bleven wel op afstand. Dus keken we steeds moeizaam op het water om te zien waar ze nu weer opdoken. Op een gegeven moment waren ze weer weg. We voeren nog verder, richting opening naar zee, maar lange tijd zagen we geen dolfijnen meer. Plotseling waren ze echter overal; minstens 10 dieren zwommen langs de boot, onder de boot met ons mee. Ze sprongen niet hoog uit het water, maar doken wel eens met hun rug uit het water om hallo te zeggen zo leek het wel. Erg mooi gezicht, vooral omdat de vinnen zo anders uitzien dan je van de andere soorten dolfijnen gewend bent. En het gaat hier natuurlijk om wilde dolfijnen die vrijwillig een kijkje komen nemen! Deze spanning of je überhaupt dolfijnen gaat zien of dat ze die dag even geen zin hebben, is erg leuk om mee te maken. Maar alleen als je ook daadwerkelijk dolfijnen ziet waarschijnlijk... Marcel zat ondertussen stilletjes en lijkbleek achter ons en had de kamera al lang aan mij doorgegeven. Had hij zijn 'sea legs' pilletjes maar ingenomen! Op de terugweg naar de haven zagen we nog een paar kleine pinguïns langskwamen en werd er hier en daar nog even gestopt om zonnende zeehonden te bekijken. Hier maakte het constante stoppen en schommelen van de bood en de zon die in mijn ogen scheen mij ook even misselijk. Maar vaartwind helpt een boel!

Terug in de haven konden we met onze tickets voor de rondvaart ook Fish and Chips halen bij de lokale visboer. Eerst zijn we echter de straat afgelopen om het stadje iets beter te bekijken. Erg mooi! Mooie houten huizen met kleurrijke voortuinen, winkeltjes met Franse tekst in de etalage, een Ierse kerk (helemaal in het groen!), een immens oorlogsmemoriaal omgeven door palmbomen en enkele historische huizen uit de pionierstijd. Op de terugweg zag ik langs de kust nog een grote meeuw mosselen eten. Grappig, want onze reisleider van de boot had zo net nog verteld hoe deze beesten dit doen; ze pakken een mossel, vliegen de lucht in en laten hem op het steenstrand vallen totdat hij open slaat. Leuk op te zien!

Terug bij Marcel (hij was niet meegelopen) snel de vistent in. Wat een drukte! Immense rij en veel dingen waren zelfs al uitverkocht! De Fish en Chips gelukkig nog niet. Daarbij nog een lekker L&P frisdrank. De vis was niet zo lekker als in Northland (te vet en te veel paneermeel) maar toch een lekkere hap. Ondanks de stevige lunch van die middag ging het er nog goed in. Ook lekker buiten op een bankje zitten, met een grote berg friet en vis op een uitgevouwen papier voor je!